Με την Αθήνα έχω μια σχέση αγάπης και μίσους! Μίσους γιατί μισώ την εξοντωτική καθημερινότητα που δε σου επιτρέπει να κάνεις τα απλά καθημερινά πράγματα γρήγορα και εύκολα. Το κάθε τι απαιτεί χρόνο, χρόνο και πάλι χρόνο.Ειλικρινά δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω εκεί. Προτιμώ τη νωχελική, τεμπέλικη ζωή της μικρής μου πόλης.
Από την άλλη όμως, λατρεύω τα ολιγοήμερα ταξίδια. Απολαμβάνω αυτά που λείπουν από μια μικρή περιφερειακή πόλη. Θέατρα, μουσικές σκηνές, εκθέσεις και ότι άλλο σχετικό με την τέχνη. Αυτό όμως που με γοητεύει περισσότερο, είναι η δυνατότητα που μου δίνεται για φωτογραφία δρόμου. Η πολυκοσμία, η ποικιλία των δραστηριοτήτων, οι περίεργες φιγούρες των ανθρώπων, τα ψηλά κτήρια, αποτελούν παράδεισο για το είδος της φωτογραφίας που μου αρέσει να κάνω περισσότερο.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι εκεί έχουν αναπτύξει μια φοβική συμπεριφορά, απόρροια των σύγχρονων προβλημάτων του προηγμένου κόσμου. Τρομοκρατία, τρομολαγνεία, κάμερες παρακολούθησης παντού... Ο κόσμος είναι τρομαγμένος. Κάθε φορά που σηκώνω τη φωτογραφική μηχανή αντιμετωπίζω καχυποψία ή ακόμα και εχθρικότητα. Οι άνθρωποι γίνονται επιθετικοί. Οι μπάτσοι και οι σεκιουριτάδες με σταματούν συνεχώς για να με ελέγξουν. Είναι αδύνατο να τραβήξεις μια φωτογραφία στο Μετρό -για παράδειγμα- και μην υποστείς έλεγχο και "ανάκριση"... Μια από τις γοητευτικότερες πλευρές της Αθήνας φθείρεται.
Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες τραβήχτηκαν οι παρακάτω φωτογραφίες σε ένα διήμερο που πέρασα εκεί το Νοέμβριο του 2007.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου