Θεσσαλονίκη 15 Μαΐου 2009
Ένα μονοήμερο φωτογραφικό πέρασμα από την πρωτεύουσα του βορά. Την πόλη που ο κόσμος εξακολουθεί να έχει την πολυτέλεια να συνωστίζεται στις καφετέριες και να απολαμβάνει τον πιο παχύ, τον πιο πυκνό φραπέ, γκρινιάζοντας για τον ΠΑΟΚ, τον Άρη, το "Γηραίο" και τον Απόλλωνα. Για τις τρύπες του Μετρό, τη μόλυνση του Θερμαϊκού και το αθηνοκεντρικό κράτος, αμνηστεύοντας έτσι αυτούς που ευτελίζουν τις αγωνίες και τα όνειρά τους. Αυτούς που φτιάχνουν τους πιο μεγάλους χαρταετούς και που καβάλα στ' άλογο, ντύνονται Ζορό τις απόκριες...
Θεσσαλονίκη όμως δεν είναι μόνο γκρίνια. Είναι και έρωτας. Είναι ποίηση και μουσική και φυσικά πολύ σινεμά...
...
"Οι καλύτεροι της ράτσας μας γίνονται φονιάδες" λέει στο ποίημα του ο Γιάννη Αγγελάκας , Θεσσαλονικιός κι αυτός, ένας από τους πολλούς που μπόλιασαν και πλούτισαν την κουλτούρα και την αισθητική μας.
Θεσσαλονίκη όμως δεν είναι μόνο γκρίνια. Είναι και έρωτας. Είναι ποίηση και μουσική και φυσικά πολύ σινεμά...
...
"Οι καλύτεροι της ράτσας μας γίνονται φονιάδες" λέει στο ποίημα του ο Γιάννη Αγγελάκας , Θεσσαλονικιός κι αυτός, ένας από τους πολλούς που μπόλιασαν και πλούτισαν την κουλτούρα και την αισθητική μας.
Οι καλύτεροι της ράτσας μας γίνονται φονιάδες
Ακολουθούν σε απόσταση ασφαλείας
οι ποιητές
οι παραμυθάδες
οι τερατολόγοι γενικώς
Μερικές χιλιάδες έτη φωτός πιο πέρα
Πλατσουρίζουν αγέλαστοι κι ανόρεχτοι
Στα στάσιμα νερά της μετριότητας
Οι όμηροι του φόβου.
Από τη συλλογή Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε; (1999)
Στην αγορά του Μοδιάνο.
Μάνα και γιος.
Πιο χαλαρά δε γίνεται!
Γυαλιά ηλίου.
Πλατεία Αριστοτέλους.
Πλατεία Αριστοτέλους.
Πλατεία Αριστοτέλους.
Λατέρνα.
Μικρός μουσικός.
Στο αλογάκι.
Χωρίς τίτλο.
Παραλία.
Φωτογραφίζοντας.
Περπατώντας. 
Ποζάροντας.